na skroniach

См. также в других словарях:

• skroń — ż V, DCMs. skrońoni; lm M. skrońonie, D. skrońoni, N. skrońńmi 1. «okolica głowy człowieka i ssaków wyznaczona zasięgiem kości skroniowej» Lewa, prawa skroń. Znamię, blizna na skroni. Krew pulsowała mu w skroniach. Dzik został trafiony kulą w… …   Słownik języka polskiego

• bić — ndk Xa, biję, bijesz, bij, bił, bity 1. «zadawać razy, ciosy; chłostać, smagać» Bić kogoś pięściami, rózgą, kijem, batem. Bić kogoś, coś z całej siły, do utraty przytomności, do upadłego, ile wlezie. Bić po łapach; bić po plecach, po twarzy a. w… …   Słownik języka polskiego

• łupać — ndk IX, łupaćpię, łupaćpiesz, łup, łupaćał, łupaćany łupnąć dk Va, łupaćnę, łupaćniesz, łupaćnij, łupaćnęła, łupaćnęli, łupaćnięty, łupaćnąwszy 1. «być odczuwanym jako rozdzierający, pulsujący ból» Łupie kogoś w skroniach, w kościach. 2. tylko… …   Słownik języka polskiego

• pejs — m IV, D. a, Ms. pejssie; lm M. y zwykle w lm «długie, często wijące się pasma włosów na skroniach, zwieszające się przed uszami, noszone przez ortodoksyjnych żydów; także kosmyki włosów przed uszami we fryzurach damskich» Nosić, zapuszczać pejsy …   Słownik języka polskiego

• pęcznieć — ndk III, pęczniećeję, pęczniećejesz, pęczniećej, pęczniećniał, pęczniećnieli «zwiększać swoją objętość wskutek nasiąkania jakąś cieczą; nabrzmiewać, grubieć (rzadziej: być grubym, pękatym)» Groch namoczony pęcznieje. Drzewo pęczniało od wilgoci.… …   Słownik języka polskiego

• posiwieć — dk III, posiwiećeję, posiwiećejesz, posiwiećej, posiwiećwiał, posiwiećwieli, posiwiećwiały, posiwiećwiali «o człowieku (rzadziej o zwierzęciu): stać się siwym, mieć siwe włosy; o włosach: stracić właściwą barwę, nabrać białego, szarego koloru;… …   Słownik języka polskiego

• pręga — ż III, CMs. prędze 1. lm D. pręg «znak na czymś mający kształt długiego, wąskiego pasa; kresa, linia, smuga, bruzda» Czerwone, sine, ciemne, krwawe pręgi. Odcisnąć, zaznaczyć pręgę na czymś. Pręga od uderzenia rózgą. Pręgi żył na skroniach.… …   Słownik języka polskiego

• pulsować — ndk IV, pulsowaćsuje, pulsowaćował 1. «o sercu, tętnicach, wodniczkach tętniących: kurczyć się i rozkurczać; o krwi: krążyć w naczyniach krwionośnych, powodując wyczuwalne tętno; tętnić» Serce pulsuje. Krew pulsuje w skroniach. przen. Miasteczko… …   Słownik języka polskiego

• siwieć — ndk III, siwiećeję, siwiećejesz, siwiećej, siwiećwiał, siwiećeli, siwiećwiały 1. «o włosach: tracić barwnik i wskutek tego stawać się siwym» Siwiejąca czupryna. Siwiejący zarost. Włosy siwiały mu od przeżyć. 2. «o ludziach: stawać się siwowłosym» …   Słownik języka polskiego

• tętnić — ndk VIa, tętnićni, tętnićnił 1. «o krokach, o podkowach biegnącego konia itp.: powodować powstawanie głuchego, rytmicznego odgłosu; wydawać głuchy, rytmiczny odgłos pod uderzeniami kopyt, nóg; dudnić» Podkowy tętnią na bruku. Bruk tętni pod… …   Słownik języka polskiego

• tętno — n III, Ms. tętnonie; lm D. tętn anat. «rytmiczne unoszenie się i opadanie sprężystych ścian tętnic (wyczuwalne palcami przy badaniu) spowodowane przez rytmiczne wyrzucanie krwi do tętnic w czasie skurczu komór serca; bicie, rytm serca, pulsowanie …   Słownik języka polskiego